Nie pozwól im odejść

- Wnusiu, zjedz jeszcze trochę.

- Babciu, naprawdę się najadałem. Więcej już nie zmieszczę.

- Psy się na kości zlecą! – żartobliwie rzuca babcia.

- No dobra, ale to ostatnia dokładka.

Ten, kto nigdy nie doświadczył powyższej sytuacji niech pierwszy rzuci kamień. To właśnie te słowa siedzą najczęściej w głowach wnuków. Może to dlatego, że pamiętamy jeszcze czasy Tazos i gum do żucia z naklejkami Forda Escorta?

Jak dzisiaj wygląda rozmowa z babcią?

- Wnusiu, zjedz jeszcze trochę.

- Nie mam czasu teraz. Muszę wbić kolejny level i wtedy dopiero przyjdę.

- Co wbić?

- Aj, nie ważne. Nie przeszkadzaj teraz bo przegram.

Mija 10,20 lat i spokojnie sortując dane w Excelu, nagle otrzymujemy od rodziców wiadomość, że dziadkowie odeszli. Wtedy delikatnie w naszą wewnętrzną „korpo-szybkę” puka mały ja i w oka mgnieniu, przywołuje wspomnienia z dzieciństwa. Niezliczona ilość partyjek w szachy z dziadkiem i wspólne wypieki z babcią.

Swoją drogą, szachy z dziadkiem, to chyba najlepsza droga do odpowiedzi na tak często dzisiaj zadawane pytanie „Jak żyć?”. Były one tylko pretekstem do tego, aby wypytywać dziadka o wszystko. Pomiędzy instrukcjami jak dobrze przewidzieć kolejny ruch przeciwnika, dziadek zawsze wplatał pewną mądrość życiową.

Do dzisiaj trzymam w szafie laurki robione na dzień Dziadka i Babci. Mam również kasetę VHS, na której staram się wykrzesać z siebie ostatki talentu teatralnego i gram postać wilka w „Czerwonym Kapturku”. Może i dobrze, że teraz ciężko o sprzęt do kaset VHS. Przynajmniej nadal mogę myśleć, że była to genialna rola. Łezka w oku się kręci, kiedy po tylu latach babcia przy wspólnym obiedzie, powtarza moją słynną kwestię, przy której publiczność pokładała się ze śmiechu:

„Mam chrapkę na babkę!”

Dzisiaj mogę to opowiadać jako legendy z zamierzchłych czasów. A mam dopiero 22 lata. Laurki zastąpiły smsy i mmsy. Przedstawienie wysyła się dziadkom e-mailem. Jednak naszych uczuć nie wyślemy drogą wirtualną, a tego nasi dziadkowie potrzebują najbardziej.

Nie mówię, że musimy od razu chwycić za telefon i opowiedzieć dziadkom jaki wczoraj był ostry melanż. Zapewne słysząc to, jak dzisiaj wyglądają imprezy załapaliby się za głowę i pomyśleliby, że kto tu ma  „kuku na muniu.” Ale zabrać dziadków w taką pogodę jak dzisiaj na krótki spacer po parku, albo wziąć pod pachę szachy i na balkonie z dziadkiem rozegrać potyczkę o wszystko.

Mam skłonność do odkładnia rzeczy w czasie. I pewnie doskonale wiesz, o czym mówię. O ile nowy odcinek Gry o Tron, czy kolejny melanż mogą poczekać, o tyle dziadkowie nie poczekają. Bo może nadejść taki moment, w którym zapukasz do ogromnych mosiężnych drzwi, a zza nich odpowiedzi Ci martwa cisza i pustka.

W głowie pozostanie tylko niewyraźne i mgliste…

Szach mat.