Czy rzeczywiście prawdziwa miłość zdarza się tylko raz?

Wystarczy, że ktoś wypowie jej imię. Wystarczy, że poczuję zapach jej perfum w autobusie. Wystarczy, że usłyszę jej ulubioną piosenkę w radiu. Wystarczy tak niewiele, a moje serce dostaje świra. Wtedy czuję, jak ono gwałtownie wyrywa się z klatki piersiowej i robi wszystko, aby być przy niej. Moje myśli pędza niczym oszalałe mustangi w jej kierunku. Oddałbym wszystko za jej dotyk, za jej pocałunek. Te drobne rzeczy sprawiają, że mój pozornie poukładany świat rozpada się na miliony kawałków, których nikt nie jest w stanie poskładać.

Co tu dużo mówić – prawdziwa miłość zdarza się tylko raz. Często nieuświadomiona trafia w nas niczym piorun w osamotnione, jedyne drzewo na łące.

Najgorzej jest wtedy, kiedy ją widzę. Jej długie, lśniące blond włosy, szmaragdowe oczy i ten nosek, który najchętniej bym schrupał. Widzę ognistą czerwień jej ust i ten uśmiech, który sprawia, że staję się bezbronny i dziwnie nagi. Oddałbym jej wszystko, co mam. Gdyby trzeba było odwrócić bieg ziemi, zrobiłbym to. Gdybym musiał na nowo odkryć prawo grawitacji, to uwierzcie mi, osobiście bym się pofatygował do Newtona, wyciągnął go z grobu i powiedział mu, że ma natychmiast zaprzeczyć swoim odkryciom, bo ja mam tutaj misję do wykonania.

Od kilku godzin silę się na słowa, które będą w stanie oddać ból niespełnionej miłości. Szukam, drążę i żadne ze znalezionych przeze mnie słów nawet w najmniejszym stopniu nie oddaje tego, jak czuje się człowiek, który miłość swojego życia widzi u boku innego. Złość przeplata się ze smutkiem. Szaleństwo miesza się z rozpaczą. Istny sztorm wewnątrz kruchego, ludzkiego ciała.

– Dlaczego? Dlaczego to nie ja jestem przy niej? Dlaczego to nie w moje ramię się wtula? Dlaczego to jego usta gryzie i jego włosy mierzwi? – pytam sam siebie, nie mogąc znieść tego, że ona nigdy nie będzie moja.

Czasem zastanawiam się, dlaczego świat jest taki dziwny. To, czego najbardziej pragnę jest poza moim zasięgiem. Jestem w stanie rozkochać w sobie wiele kobiet. Tych ślicznych, tych czułych i tych sukowatych. Jestem w stanie zaimponować kobietom, o których moi kumple marzą. A nie jestem w stanie zdobyć serca tej, której swoje oddałbym na tacy. Tyle razy próbowałem i zawsze odbijam się o jej stalowy, zimny mur obojętności.

Może rzeczywiście coś w tym jest, że im bardziej się człowiek stara, tym bardziej wszystko psuje. Brakuje tego luzu, żartu i poczucia humoru. Brakuje błyskotliwości i pewności siebie. No, ale jak mam być sobą, jak patrzę w oczy kobiecie, która jest moim całym życiem? W jej oczach widzę nasz wspólny dom w górach, gromadkę dzieci beztrosko biegających po podwórku i naszego ukochanego labradora. Moje najskrytsze marzenie są na wyciągnięcie dłoni, a ja wiem, że to tylko marzenia, bo ona kocha innego.

Może pomyślicie, że jestem skończonym głupcem, ale ja wierzę w przeznaczenie. Wierzę, że tak płomienne i gorące uczucia nie rodzą się w człowieku bez powodu. Miłość wymaga cierpliwości i wytrwałości. Tłumaczę to sobie tak, że to jest tylko próba, którą muszę przejść, aby udowodnić losowi, że to jest kobieta mojego życia. I choćbym już na łożu śmierci miał usłyszeć z jej ust słowa „kocham cię”, to sprawią one, że chociaż przez moment będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

Bo prawdziwa miłość zdarza się tylko raz.