Czy wiesz, kto Cię najbardziej ogranicza?

Pisząc moje teksty, zawsze staję przed tą samą barierą. Pustka w głowie, ręce niezgrabnie ułożone na klawiaturze, a moje oczy wpatrzone w oślepiająca biel monitora. Wiercę się na krześle i rozglądam w poszukiwaniu weny. Błagam niebiosa o natchnienie, a kiedy ono nie przychodzi powoli staczam się w otchłań zniechęcenia. Wiecie, dlaczego tak się dzieje?

Bo sam siebie ograniczam.

Po kilkunastu minutach pojawiają się pierwsze myśli, że straciłem wenę. Paraliżujący strach zaczyna mnie delikatnie łaskotać i kusić swoim zatrutym czarem. Szepcze mi do ucha „ No Mr. Zagadka, chyba jednak nie będzie z Ciebie wielkiego pisarza, co?” Potem dochodzi do tego wszystkiego poczucie beznadziejności. Dlaczego mnie to spotyka? Nie dam rady. Nie dam rady już dzisiaj nic napisać. To samo powiem jutro, pojutrze i za tydzień. Aż w końcu schowam do szuflady to, co trzyma mnie przy życiu – moją pasję.

Znacie tę przypowieść o samospełniającej się przepowiedni? Dawno, dawno temu, był sobie bank. Był to bardzo nielubiany bank, ponieważ działał uczciwie. Konkurencja postanowiła zlikwidować niewygodnego rywala i rozpuściła plotkę o jego rzekomym bankructwie. Ludzie poważnie się wystraszyli tych informacji i nie czekając ani chwili dłużej pobiegli do banku wypłacić swoje oszczędności. Teraz już nietrudno się domyślić, że bank musiał zbankrutować, bo nie był w stanie na raz wypłacić wszystkim pieniędzy. I tak oto z pozoru puste słowa doprowadziły do realnej katastrofy.

Taką nieuczciwą konkurencją jest Twój strach, a uczciwym bankiem Twój mózg. Dlaczego wmawiasz sobie, że nie dasz rady czegoś zrobić? Dlaczego sam sobie nakładasz ograniczenia? Żeby zaufać innym, najpierw musisz zaufać sobie. Kiedy opuszczą Cię Twoi najbliżsi, na kim będziesz mógł polegać? No właśnie na sobie. Na tym człowieku, w którego teraz najbardziej wątpisz. Stawiasz sobie niewidzialne bariery, które zamykają Cię w twojej bezsilności.

Granice są po to, aby je przesuwać. Wiecie jak sobie poradziłem z brakiem weny i tak zwanym „problemem pierwszego akapitu”? Przestałem się martwić, czy dam radę napisać ciekawy wpis, bo… po prostu zacząłem pisać. Słowo po słowie, aż w końcu powstał ten pierwszy, upragniony akapit. Zdałem sobie sprawę, że im bardziej się boję braku natchnienia, tym bardziej ono mnie opuszcza. 

Dlatego teraz nie martwię się o przyszłość i daję działać mojej kreatywności, inteligencji i zmysłom.

Następnym razem jak dopadnie Cię paraliżująca blokada, zaakceptuj ją. Zaśmiej się jej prosto w twarz i powiedz stanowcze spieprzaj. Nie drąż tematu, nie karm tych myśli. Wysiłek, który zmarnujesz na walkę ze swoim strachem, poświęć na realizację czynności, którą chcesz wykonać. Tak po prostu. Tu nie ma tajemnej wiedzy, ani prastarej filozofii. Musisz sobie uświadomić, że jedyną osobą na świecie, która jest w stanie Ciebie zatrzymać jesteś Ty sam. Nie Twój szef, nie Twoja partnerka – tylko Ty.

Walka z samym sobą jest najtrudniejsza, ale jeśli ją wygrasz, czeka Cię życie, jakiego nikt inny nie jest w stanie Ci zapewnić. Bo to będzie Twoje życie, Twój sukces i Twoje marzenia. Życie jest tak nieprzewidywalne, że absurdalnym jest marnowanie go na nieuzasadniony strach i sztuczne bariery. Uwierz w siebie i zaufaj swojemu wewnętrznemu ja. Razem będziecie w stanie otworzyć bramy do świata marzeń, które otwierają się tylko dla wybrańców.

To jak, widzimy się po drugiej stronie bramy?